آئین مستان

از در خونه ي من هم شعله ها زبونه می زد

 نیمه شب بود ولی دشمن با لگد به خونه می زد

بر سر سجاده بودم که نمازمو شکستم

دشمناي بی مروت کمر قتلمو بستند

با طناب و تازیونه سوي من هجوم آوردند

پیش چشم گریون اهل خونه منو می بردند

 پا برهنه بی عمامه منو از خونه کشوندند

 با قد خیمده من رو پشت مرکب می دووندند

 بسکه درد و غصه دیدم دل خسته ام کبابه

مثل حیدر روي دستام جاي زخماي طنابه

 بین راه تا کاخ دشمن لعن بر امیه کردم

با صورت زمین که خوردم یادي از رقیه کردم

منبع: کتاب گلواژه های عترت

حسرت گرفته باز حصار مدینه را / غم تیره کرده است، دیار مدینه را

 آثار حزن فاطمه و غربت علی / پُر کرده است گوشه کنار مدینه را

در کوچه هاي شهر چو ماه علی گرفت / رنگی دگر نماند عذار مدینه را

داغ عزاي حضرت صادق فکنده باز /  با اشک و آه ما سر و کار مدینه را

 تا خاك ریختند بر اندام آن امام / کردند دفن دار و ندار مدینه را

 گویا فشانده اند بر آن قبر بی چراغ / غمهاي بی نشانه مزار مدینه را

می گریم از مصیبت جانسوز او / مگر بر دیده ام زنند غبار مدینه را

 در خلوت بقیع بجز اشک مهدیش / شمعی کجا بود شب تار مدینه را

 من جان نثار مکتب اویم مؤیدم / دارم از او امید جواز مدینه را

هر کی بقیع و ندیده ایشاالله حاجت روا شه

دعا کنه تا به زودی زائر اون غم سرا شه

ایشاالله روزی تو شیعه بقیع ندیده نباشه

تنگه دلم، یاد بقیع، خدا میدونه دل من مبتلاشه

مدینه، فدای نام و نشونت

فدای، قبور بی سایبونت

واویلا، شور محشر بپا شد

واویلا، مدینه کربلا شد

تو کوچه های مدینه یوسف زهرا رو خاکاست

چشای موسی بن جعفر گریون چشمای باباست

مثل علی تو کوچه ها، با دست بسته غریب و زار و تنهاست

مدینه، زخم زبون شنیدی

دوباره دستای بسته دیدی

مدینه، زهرا حرم نداره

دل ما از غصه کم نداره

مهدی عبدالکریمی

آن طائر بهشتی تنها در آشیانه / چون شمع در دل شب می سوخت عاشقانه

سوزش شرار سینه، ذکرش ترانه ی دل / آهش به اوج افلاک اشکش بر رخ روانه

که دیده زاهدی را وقت عبادت شب / با دسته بسته دشمن بیرون برد زخانه

او با کهولت سن با قامت خمیده  / این با قساوت قلب در دسته تازیانه

آن زاده پیمبر ارثیه اش از حیدر  /  این بود که از سرایش آتش کشد زبانه

هر چند خانه اش سوخت از دود و شعله افروخت  / دیگر نخورد یارش سیلی در آستانه

آخ که کشت منصور او را به زهر انگور / دردا که گشت خاموش آن گریه شبانه

هفتاد سال عمرش سال غم بود /  هر لحظه دید بیداد از فتنه زمانه

آن عزّت رفیعش آن غربت بقیعش / جز تلّ خاک نبود از قبر او نشانه

غلام رضا سازگار

امشب چراغ محفل ما اشك ديده است / دردى كه دل به خون جگر پرورديده است

از چشمه سار سينه سوزان جدا شده / اشكى كه در حريم ولايت چكيده است

امشب كه ذره ذره عالم به غم نشست / خورشيد علم در دل خاك آرميده است

دردا كه در حجاب لحد ناپديد شد / ماهى كه جلوه‏هاى خدا را بديده است

تاريخ در حمايت قرآن پس از على / مظلوم‏تر ز حضرت صادق نديده است

منصور دل نداشت كه بر حال او نسوخت / سوزان بر او چو خاطر هر آفريده است

او جان عالم است كه از جور دشمنان / جانش ز غم فسرده و بر لب رسيده است

روح نماز گرم نماز و ز زير پاش / سجاده‏ ى نماز عدويش كشيده است

شاعر: سيد رضا مويد

کوچه های مدینه دوباره یک غریب دیده / یکی رو پای برهنه روی خاکها کشیده

دوباره عمامه از سر یه مظلوم افتاده / کوچه این منظره رو یه بار دیگه هم دیده

تو همه عالم و آدم انگاری فقط خدا / غریبی رو برا اهل این کوچه آفریده

شبونه سجاده رو هم از زیر پاش کشیدن / اینقدر غریبی رو کسی تو دنیا ندیده

یه بار دیگه به آشیونه ای آتیش زدن / طعم سوختن و دوباره دَرِ کوچه شنیده

کجاست اون خونه ای که مردم همه آتیش زدن / کجاست اون بانوی غم دیده و قامت خمیده

صدای ناله می یاد یکی میگه وای مادرم / زیر دست و پای گل به خاك و خونها تپیده

هر کسی تو مدینه جون بده با غربت و غم / می بینه یه قد کمون لحظه ی آخر رسیده